Dag 8: Death Valley

Dag 8: Death Valley

’s Ochtends om 0730 ging de wekker. Vrij goed geslapen tot halverwege de nacht voor m’n gevoel. Daarna eigenlijk niet zo vast meer geslapen.
We maakten ons klaar voor een hele dag in Death Valley. Daar keken we allemaal erg naar uit.
Nadat we allemaal klaar waren, het proviand ingeladen was reden we richting Lone Pine om te ontbijten en te tanken. We hadden brood bij ons voor de lunch met pindakaas en een spuitfles met jam, fruit en een 4 gallon (ongeveer 10 liter) water in een jerrycan.

Vanaf Lone Pine was het ongeveer 104 mile rijden (ruim 2 uur rijden) naar Badwater basin.
Tijdens onze rit werden we verrast door 2 laag overvliegende straaljagers. We schrokte ons allemaal rot omdat en wisten niet waar we moesten kijken. Enkele seconden later zagen we de 2 straaljagers. Wat bleek, het gebied waar we reden was tevens een oefengebied voor de militairen, en vliegen daar zo ongeveer 10x per dag langs. We zetten de wagen langs de kant van de weg en stapte uit in de hoop dat ze nog een keer terug kwamen. En wat bleek, ze maakten een rondje en kwamen weer voorbij vliegen met een noodvaart. We hebben het op foto en film! Wat een gezicht was dat.

Na een poosje kwamen we terecht in het stadje Stovepipe Wells, wat tevens op zeeniveau lag. Daar moesten we de toegangspas kopen voor Death Valley. Je kan trouwens voor alle Nationale Parken een jaarkaart kopen. Dan ben je $80.00 kwijt voor een jaar ipv $15/20,- voor 1 dag. En met zo’n jaarkaart kan je alle nationale parken bezoeken.

Badwater-basin is het laagste punt in Noord Amerika, namelijk 85,5meter onder de zeespiegel.
De plek zelf bestaat 1 grote zoutvlakte met daarin een kleine poel ontstaan uit een bron vlak langs de weg. Door de grote hoeveelheid zout uit de omringende vlakte zorgt het echter ervoor dat het water uit de poel niet drinkbaar is, vandaar de naam “Badwater” (slecht water) (Bron: Wikipedia)
Uiteraard is het 1 grote toeristenattractie. Ondanks dat we in het laagseizoen zijn waren er toch nog aardig wat toeristen. ’s Zomers moet je er al helemaal niet zijn, want dan kunnen de temperaturen oplopen tot zelfs 50 graden Celsius. En nu was het net boven de 30 graden. Heerlijk!!
Als je bij Badwater bent aangekomen zie je tussen de rotsen een bordje met daarop “Sea Level” Dan zie je pas hoe ver je onder de zeespiegel bent/loopt.
We zijn een stukje richting de zoutvlakte gelopen, maar onbewust loop je denk ik al snel een half uur enkele reis. Dat besef je pas als je je omdraait naar de parkeerplaats en ziet hoe ver je eigenlijk al gelopen hebt. De (zee) bodem waar je op loopt is echt puur zout, we hebben het zelfs geproefd.

Na Badwater zijn we nog naar 2 locaties geweest;
Zabriskie Point (een prachtig uitkijkpunt)
Furnace Creek Visitor Center (waar we hebben geluncht)
De temperatuur in Furnace Creek liep zelfs op tot 99 graden Fahrenheit; rond de 37 graden Celsius

Nadat we zelf weer waren voorzien van ‘brandstof’ reden we terug naar ons hotel in Olancha.
Dat was toch alweer gauw een rit van 2,5 uur. We wilde toch redelijk voor het donker weer terug zijn omdat je niet in het pikkedonker daar wilt rijden aangezien je geen enkele lantaarnpalen daar hebt.
De terug weg ging langs mooie bergweggetjes die uiteindelijk weer leidde naar highway 190.
Het blijft een prachtig national park als je houdt van bergachtig landschap

We hebben ’s avonds in Lone Pine nog heerlijk gegeten bij een diner (Meatloaf) en daarna gaan slapen, want de volgende dag gingen stond er weer heel wat leuks op het programma.